Osteopatia

Osteopatia jest systemem opieki zdrowotnej z ponad 100-letnią tradycją, opartym na diagnozie klinicznej i leczeniu manualnym. Skupiając się na strukturze ciała oferuje leczenie całego człowieka (niezależnie od wieku pacjenta i czasu trwania dolegliwości), a nie jedynie objawów choroby. Celem osteopatii jest przywrócenie harmonii w ciele pacjenta poprzez zwalczanie dysfunkcji stawowych i tkankowych przy użyciu łagodnych i bezpiecznych zabiegów manualnych.

Medycyna osteopatyczna (osteopatia) opiera się na nastepujących zasadach:

• Organizm ludzki stanowi jedność
• Budowa ciała oraz zachodzące w nim procesy są wzajemnie powiązane zarówno w płaszczyźnie strukturalnej jak i duchowo-psychicznej
• Organizm posiada własne mechanizmy samoleczenia i autoregulacji

Procesy lecznicze wynikają z powyższych trzech zasad.

Osteopatia wisceralna (trzewna) jest to system postępowania diagnostyczno-terapeutycznego służący normalizowaniu zaburzeń narządów wewnętrznych. Dysfunkcje narządów wewnętrznych mogą manifestować się pod postacią wzmożonych napięć, upośledzenia czynności lub też dawać objawy bardzo odległe topograficznie od miejsca zaburzenia. Istnieje szereg osteopatycznych technik wisceralnych służących normalizacji układów gastroenterologicznego, urologicznego, ginekologicznego, krążeniowego, oddechowego. „Schorzenia narządów wewnętrznych mogą pobudzać receptory bólowe i w ten sposób wywoływać przykurcze odruchowe w odpowiadającym segmencie (obrona mięśniowa), co w szczególności objawia się w głębokich warstwach mięśnia prostownika grzbietu. [...] Jeżeli taki przykurcz trwa wystarczająco długo, istnieje znaczne prawdopodobieństwo wystąpienia zablokowań segmentarnych.” — Karel Lewit, Terapia manualna w rehabilitacji chorób narządu ruchu Wydanie trzecie (1999 r.), s. 37.

Wiele schorzeń kręgosłupa wynika bezpośrednio z zaburzeń narządów wewnętrznych, a sytuacje typu nagłe dźwignięcie czy szybkie skręcenie tułowia, które traktowane są jako bezpośrednia przyczyna bólu, są w rzeczywistości tylko końcowym mechanizmem pogłębiającym i silnie manifestującym istniejący już problem. Innym przykładem wzajemnych relacji pomiędzy narządami wewnętrznymi, a układem kostno-mięśniowo-więzadłowym są tzw. skoliozy idiopatyczne. Przykładem takiego mechanizmu może być sytuacja, w której z jakiegoś powodu, w okresie nagłego wzrostu kośćca dziecka dochodzi do zaburzenia rozwoju lub wzmożonego napięcia np. aorty brzusznej. Mechanizm dostosowania się organizmu do zaistniałej sytuacji polegać może m.in. na skróceniu odległości pomiędzy sercem a końcowym odcinkiem aorty brzusznej przez wytworzenie rotoskoliozy w kregosłupie.

Celem terapii wisceralnej w takim przypadku jest zapewnienie optimum relaksacji napiętym strukturom wewnętrzym, poprzez delikatną pracę na tych strukturach oraz poprzez oddziaływanie na autonomiczny układ nerwowy.

Osteopatia koncentruje się przede wszystkim na zdrowiu, a nie na zwalczaniu choroby.